نقش مدلسازی تصمیم گیری (استاندارد DMN) در مدیریت فرایند

مدیریت تصمیم گیری و مدیریت تصمیم گیری کسب و کار، هم یک رویکرد و هم یک مجموعه تکنولوژیکی برای خودکارسازی و بهبود تصمیمات مربوط به کسب و کار است.

• اگر آن را به عنوان یک رویکرد ببینیم این رویکرد در مورد تمرکز روی حجم زیادی از تصمیمات عملیاتی است که باید هر روز در یک سازمان اتخاذ شوند؛ شامل تصمیمات مربوط به فرآیندهای عملیاتی، تصمیماتی که نمایندگان مرکز تماس شرکت و سایر کارمندان خط مقدم باید اتخاذ کنند. برخلاف تصمیمات استراتژیک یا سایر تصمیمات مدیریتی، این تصمیمات مربوط به یک تعامل یا معامله منفرد است، از قبیل چگونگی هدف قرار دادن یک مشتری ، نحوه رسیدگی به یک شکایت یا چگونگی قیمت گذاری یک معامله واحد.

• اگر مدیریت تصمیم گیری کسب و کار را با توجه به مجموعه تکنولوژیکی بودن آن بررسی کنیم، شامل قوانین و سیستم های مدیریت قوانین کسب و کار، تجزیه و تحلیل پیشرفته، میز کار تحلیلی پیش بینی کننده و حتی تکنولوژی بهینه سازی است. این تکنولوژی ها در بخش سرویس تصمیم گیری جمع شده و مورد استفاده قرار می گیرند. این مؤلفه‎ها می توانند به طور مداوم تصمیماتی خودکار و بهبود یافته را به فرآیندهای کسب و کار و معماری سرویس گرا (SOA) تحویل دهند.

مدیریت تصمیم گیری کسب و کار، به عنوان راهی برای اجرای قوانین کسب و کار و همچنین راهی برای پیوند دادن قوانین کسب و کار و تجزیه و تحلیل کسب و کار در کنار هم برای مدیریت ریسک، کاهش کلاهبرداری و بهبود عملکرد فرایند مورد استفاده قرار گرفته است. موارد استفاده زیادی برای قوانین کسب و کار و تجزیه و تحلیل پیشرفته وجود دارد، اما استفاده از آنها برای خودکارسازی، مدیریت و بهبود تصمیمات، قدرتمندترین نوع از مزایای آنها به شمار می آید. استفاده از رویکرد مدیریت تصمیم گیری کسب و کار به طور کلی شامل سه مرحله است:

1. تغییر شیوه‎ای که طبق آن الزامات را به انجام می رسانید به گونه ای که تصمیمات به جای اینکه با آنها به عنوان بخشی از یک فرآیند یا سیستم الزامات رفتار شود بصورت مجزا و به سادگی کشف، توصیف و درک شوند.
2. استفاده از تکنولوژی های مدیریت تصمیم گیری برای ایجاد سرویس تصمیم گیری به عنوان بخشی از توسعه سیستم.
3. قرار دادن فرآیندها و سیستم های مورد نیاز برای ردیابی اثربخشی تصمیم گیری در دستور کار. به این ترتیب می توانید تجزیه و تحلیل مداوم بر تصمیم گیری ها و بهبود مداوم آنها داشته باشید.

در حالی که مراحل دوم و سوم شامل استفاده از تکنیک ها و رویکردهای شناخته شده برای یک مشکل جدید هستند، تعیین نیازهای تصمیم گیری یعنی مرحله نخست، نیاز به یک رویکرد جدید و تکنیک های جدید دارد. این اتفاق نظر وجود دارد که مدل سازی تصمیم بهترین روش برای مشخص کردن الزامات مربوط به پروژه های مدیریت تصمیم گیری کسب و کار است. مدل سازی تصمیم گیری سازمان ها را قادر می سازد:

• ساده سازی مدل های فرآیند با استفاده از مدل سازی تصمیم گیری به طور جداگانه و با استفاده از رویکردی مناسب برای تصمیم گیری.
• استخراج و اجرای ساختار، دامنه و مدیریت قوانین کسب و کار.
• استفاده دوباره از دانش هنگام کار از پروژه‌ای به پروژه دیگر و بنابراین ایجاد دیدگاهی دقیقتر و با جزئیات بیشتر در مورد تصمیم گیری.
• مشخص نمودن پتانسیل تجزیه و تحلیل ها برای ایجاد بهبود در تصمیم گیری.

برای مدل سازی و مدیریت تصمیم گیری کسب و کار در شرکتهایی که متدولوژی های مختلفی را ارائه می دهند، رویکردهای مختلفی وجود دارد. یک استاندارد آماده برای مدلسازی تصمیم توسط OMG تهیه و ارائه شده است که اکنون در فاز بتا وجود دارد. این استاندارد، مانند استاندارد BPMN، متمرکز بر متدولوژی نیست بلکه بر استاندارد سازی نحوه ارائه مدل های تصمیم گیری تمرکز دارد. این کار به کاربران همه رویکردهای سازگار مدل سازی تصمیم، امکان دسترسی به یک جامعه گسترده و یک وسیله برای به اشتراک گذاری هر چه بیشتر تخصص ها را می دهد.

در هسته هر مدل تصمیم گیری و استاندارد DMN چند مفهوم مهم وجود دارد:

• مؤثرترین راه برای تصمیم گیری، مشخص کردن سؤالی است که باید یک پاسخ از میان رنجی از پاسخ‌های احتمالی به آن داده شود تا تصمیم گیری انجام گیرد.

• هر تصمیمی نیاز به اطلاعات و داده هایی دارد که باید در هنگام مدیریت تصمیم گیری کسب و کار در دسترس باشند. این داده ها ممکن است اطلاعات مربوط به معامله ای باشد که تصمیم در ارتباط با آن است، یا داده های مرجع و یا سایر اطلاعاتی که پشتیبانی می شوند.

• تصمیم گیری همچنین نیاز به دانش و دانستن فوت و فن هایی دارد که توضیح می دهد چگونه آن تصمیم می‌بایست گرفته شود. این دانش ممکن است مبتنی بر سیاست ها، مقررات، بهترین شیوه ها، تخصص در یک حوزه یا تجزیه و تحلیل داده ها باشد. برای مثال این دانش را می توان با استفاده از جداول تصمیم گیری و قوانین کسب و کار توصیف و یا دقیقاً مشخص نمود.

• تصمیمات را می توان تجزیه کرده و آنها را به تصمیم گیری های جزئی شکست. پاسخ های مربوط به تصمیم گیری‌های جزئی، اطلاعاتی هستند که هنگام فرآیند مدیریت تصمیم گیری کسب و کار به عنوان ورودی برای والدین در نظر گرفته می شوند. اطلاعات و دانش مورد نیاز برای گرفتن این تصمیمات فرعی نیز می تواند مشخص شود و آنها نیز تجزیه شوند. این امر اجازه می دهد تا حتی تصمیمات بسیار پیچیده تا حدی تقسیم شوند که دقیقاً مشخص و واضح باشند.

هنگام مدیریت تصمیم گیری کسب و کار و مدل سازی تصمیم از این مفاهیم اساسی برای تولید مدل های تصمیم گیری یا مدل های نیازمندی‌های تصمیم استفاده می شود. این مدل ها شبکه‌ای از تصمیم ها، داده های ورودی یا اشیاء اطلاعاتی و منابع دانش یا مثال ها هستند. همانطورکه یک مدل فرآیند برای گردش کار یا یک مدل داده برای اطلاعات است، یک مدل تصمیم گیری نیز برای گرفتن تصمیم مورد استفاده قرار می‌گیرد. مدل تصمیم گیری در واقع روشی روشن و غیر مبهم برای توصیف فرآیند تصمیم گیری از طریق  تجزیه آن تصمیم به مجموعه ای از مفاهیم ساده است.

مثال بالا، مدل سازی نیازمندی های تصمیم گیری را به هنگام مدیریت تصمیم گیری کسب و کار نشان می دهد که در آن از نمادهای DMN استفاده شده است. تصمیم “انتخاب پیشنهاد بازاریابی” یا “Select marketing offer”  (تصمیمات به صورت مستطیل نشان داده می شوند) دارای دو نوع داده ورودی است: marketing offers و customer (داده های ورودی به صورت بیضی نشان داده می شوند). فلش های توپر نشان می دهد که این دو نوع داده ورودی، اطلاعاتی هستند که هنگام تصمیم گیری مورد نیاز می باشند. علاوه بر این، دو منبع دانش یعنی Marketing Know-how و Customer Propensity to Accept، با خط چین به تصمیم مرتبط هستند که نشان می دهد توجه به آنها هنگام تصمیم گیری اختیاری است. این تصمیم خود به سه تصمیم فرعی تبدیل شده است و استفاده از فلش های توپر در اینجا نشان می دهد که اطلاعات حاصل از این سه تصمیم نیز برای تصمیم گیری Select marketing offer مورد نیاز است.

مدل سازی تصمیم گیری یک عنصر مهم در مدیریت تصمیم گیری کسب و کار و اولین قدم مهم و حیاتی برای پروژه های موفق قوانین کسب و کار است.